κλαρώται

κλαρῶται, οἱ (Α) [κλάρος]

Κρήτες ακτήμονες, δούλοι όπως οι είλωτες στη Σπάρτη, που καλλιεργούσαν τα κτήματα τών ελεύθερων πολιτών, αλλ. αφαμιώται («κλαρῶται

εἵλωτες, δοῡλοι», Ησύχ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < κλαρωτάς (δωρ. τ. τού κληρωτής) με αναβιβασμό τού τόνου].